အမွတ္တရ
ဆရာမ ဂ်ဴးရဲ ႔ အမွတ္တရ စာအုပ္ျဖင္႔ အခ်စ္၀ထၳဳကုိ ပထမဆုံး ဖတ္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ဆယ္တန္းျပီးစ အစ္မအိမ္ သြားလည္ရင္း ေကာက္ကုိင္ျပီး တထုိင္ထဲဖတ္ခဲ႔တဲ႔ စာအုပ္ပါ။စာအုပ္ဖတ္ျပီးေတာ႔ ဘာကုိေရေရရာရာ ခံစားရမွန္းမသိဘူး ကုိယ္မွ သူ႔ေနရာမခံစားရ မသိရဖူးပဲကုိး တဆတ္တည္းမွာပဲ ဒီလုိ ေရရွည္ျဖစ္တည္တတ္တဲ႔ ေ၀ဒနာမ်ိဳးကုိ သိလည္းမသိခ်င္ဘူး သုိ႔ေပမဲ႔ လူတစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္ကုိခ်စ္တဲ႔အခါျဖစ္တည္လာတတ္တဲ႔ စိတ္ခံစားခ်က္ ျပီးေတာ႔ လက္လြတ္ဆုံးရႉံးတဲ႔အခါ လြမ္းေဆြးမႉ အမွတ္တရေတြ သိမ္းဆည္းထားတတ္မႉ လွပမႉေတြေရာ ၀မ္းနည္းမႉေတြေရာယွက္လုိ႔ေပါ႔။
မွတ္မွတ္ရရ စာဖတ္တုံးက ၾကက္သီးထခဲ႔ပါတယ္။ ဒါက ဆရာမဂ်ဴးကုိ ကြ်န္မေက်းဇူးတင္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာခ်စ္တဲ႔သူဆုိညားမွာပဲဆုိတဲ႔ အခ်စ္ဆုိတာကုိ စာအုပ္ထဲမွာဖတ္ရင္ေတာင္ အၾကိမ္းခံရတဲ႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကြ်န္မကုိ တကယ္႔ျဖစ္တတ္ေသာ အဆုံးသတ္မႉတစ္ခုကုိ ပထမဆုံးအၾကိမ္ ဖြင္႔ျပလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ျပီးေတာ႔ ကြ်န္မငုိတာပဲ။ စုစုေထြးကုိ သနားတာလား။ သူ႔ရဲ ႔ ေမာင္ကုိသနားတာလား။ အဆုံးသတ္ကုိပဲ ယူၾကံဳးမရျဖစ္တာလား။ တခါမွ ကုိယ္ေတြ႔မရွိပဲ ခံစားရတာ။
ေနာက္ထပ္ကေတာ႔ လူတစ္ေယာက္ကုိခ်စ္တဲ႔အခါ ေႏွာင္ဖြဲ႔စရာမလုိ မ်က္ရည္ခံထုိးစရာမလုိ ဘာဆုိဘာမွမလုိဘူး ခ်စ္ျမဲခ်စ္ေနဖုိ႔လုိတယ္ အဲ႔ဒါဆုိ စုစုေထြး ဆီကေန သင္လုိက္ရတာ။ ေနာက္ဆုံး သူ႔ခ်စ္သူကုိ အျပီးအပုိင္ႏႉတ္ဆက္ခ်ိန္ တိတ္ဆိတ္လြန္းတယ္။ တစ္ခ်က္မတားဘူး။ ထြက္သြားပါေစဆုိတဲ႔ စိတ္နဲ႔ေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ မတားရက္ျခင္းမ်ိဳးေပါ႔။
ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းက ျဖတ္သင္႔တဲ႔အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ျဖတ္ကုိျဖတ္ရမွာ ေပါ႔ေလ ... ဆုိျပီး (ကြ်န္မျပန္မွတ္မိစရာ
မလုိသည္႔ စာေၾကာင္း) အခုေတာ႔ အသက္၂၃မွာ အားလုံးကုိ နားလည္သြားခဲ႔ပါျပီ။
ခ်စ္သူဆုိတာ ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားစရာမလုိ။ လမ္းခြဲခ်ိန္မွာ မ်က္ရည္ခံထုိးစရာမလုိ။ မဆုံႏုိင္ေတာ႔တဲ႔လမ္းမွာ အတင္းကာေရာရပ္ေနစရာမလုိ။
လြမ္းျခင္းတစ္ခုပဲ သက္ေတာင္႔သက္သာရွိေတာ႔တာေပါ႔။
Comments
Post a Comment